Çocukların en mutlu olduğu ortamlardan biridir köyler. Aynı zamanda tam bir keşif alanıdır. Dokunurlar, tadarlar, koşarlar, incelerler… Biz de çocuklar için yazları en az bir haftamızı köyde geçiriyoruz. Onların topraklar haşır neşir olmasını izliyor, hayvanlarla oynamalarına şahit oluyoruz. Aynı zamanda da bir şeyler öğrendiklerini gözlemliyoruz.
Bu videoda Aybike Esra babaannesi ile bahçeye indi. Sanırım o zaman 4 yaşında idi. Birlikte topraktan patates çıkardılar. Aybike patatesin toprakta yetiştiğini biliyordu ama bizzat görmemişti. İlk bahçe deneyiminde bizim şehir çocuğu ayağına toprak geldiği için rahatsız oldu 🙂 Onları temizledikten sonra odaklanabildi ancak. Patateslerin önce çıkartılışını izledi. Eline aldı inceledi. Ardından çapayı alıp kendi kazıdı ve birkaç patates çıkardı. Maalesef o kısımları çekememişim. Sonraki günler bahçeye alıştıkça sık sık gitmeye başladı. Salatalık aşırıp geldiği de çok olmuştur:)
Aslına bakarsak, çiftçilik ve sebze yetiştirme hiç de göründüğü kadar kolay bir iş değil. Patatesi yetiştirmek için çok zahmetli bir süreç gerekiyor. Ekmesi, çapalaması, sulaması, toprağını havalandırması… Toplaması da öyle domates toplamak kadar basit olmuyor. Toprağından ayıklamak, kurutmak ve saklamaya uygun hale getirmek ayrı bir uğraşı. Bu nedenle soframıza gelen yiyeceklerin nasıl geldiğini bir kez daha düşünmek gerek. Bunu çocuklarımıza da anlatmak gerek diye düşünüyorum.
Çocuklarımızı maalesef şartlar gereği doğadan uzaklaştırıyoruz. Oysa ki onlar doğaya ait ve orada çok mutlular. Onları fırsat buldukça doğaya çıkarın. Zaman geçirmesini sağlayın. Emin olun onların mutluluğuyla siz de mutlu olacaksınız. Toprak bizim kıymetlimiz. Onu arada özlemek, onunla hasret gidermek gerek. Sevgiyle kalın…
